Vandaag weer een ritje (helemaal in mineur) naar Weert gemaakt om door Jan benaald te worden. Hij heeft het accent van de behandeling even van de voeten naar het energiegedeelte verlegd. Dus alles naaldjes in de hersenpan (komt er tenminste iets echts in).
Gaf wel weer wat energie, daarna toch even op de zaak geweest om een aantal zaakjes te helpen organiseren...gaf stiekem weer een goed gevoel. Maar mag niet..ik weet het wel. Werd me door Jan en Nancy ook nog eens ingeprent...het belangrijkste is nu vrede met de ontstane situatie oftewel de toestand waarin ik nu beland ben te vinden. Ik zal het moeten accepteren voordat het kan veranderen.
Voel me nu zoals mijn vader ( een wereldkampioen kettingroker) die, toen hij in het ziekenhuis lag en dus niet mog roken, tegen de behandelende artsen de opmerking maakte: als jullie mij nu weer eens goed laten roken zullen jullie zelf zien hoe snel ik zal herstellen. Datzelfde idee heb ik nu met "niet werken". Maar ik weet zelf inmiddels verdomd goed dat dit niet meer is dan een rookgordijn leggen. Heb zelfs thuis het gevoel dat ik iedere minuut iets moet doen...dus zojuist maar een flinke pan groentesoep gemaakt...was ik weer een uurtje zoet. Het is voor mij nu zaak dat, om met Boudewijn de Groot te spreken, de rook om mijn hoofd gaat verdwijnen.
Morgen naar de huisarts om de onderzoeksreultaten te bespreken (zien we meteen hoever de rest van Ralfie nog in orde is) en dan verder kijken hoe we het verder het vuur (want waar rook is is vuur) gaan blussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten