dinsdag 26 juli 2011

Natuur

Omdat het thuis maar niet lukt om de rust te vinden dachten we maar een weekje naar Mallorca te vluchten. Verplicht vakantie dus (als je het over luxe hebt). Last minute geboekt, dankzij internet via een mega gunstige prijs, en op de gok naar Canyamel (nooit van gehoord), en deze gok pakte prima uit...heerlijk plaatsje....goede restaurants( nou ja we gingen iedere avond naar hetzelfde en hebben de hele kaart zo'n beetje doorgetest...super)....en een voor die prijs aardig appartement.
En daar zit je dan....zonder laptop en zonder mobieltje...en noe dan ????
Ik moet toch alles los laten ...toch...waar zit die knop???? Ik kan je vertellen de natuur helpt je in zo'n situatie echt en zorgt er wel voor dat je "jezelf" knalhard tegenkomt...letterlijk en figuurlijk. Op de 1e dag , na wat boodschapjes gedaan te hebben val ik de trap naar het appartement op ( ja dat is eens iets anders...de trap opvallen in plaats van afvallen...dat laatste moet ik ook nog maar dat is iets anders...dat zijn kilos)....goed ik val dus recht met mijn knieschijf op het voorste scherpe kantje van de trap...weet je hoe dat voelt.....ik nu wel.  Nadat de rook om het hoofd was verdwenen zijn we dan toch maar naar het strand gestrompeld..Beetje naar de zee zitten koekeloeren. Omdat de inwendige mens om brandstof vroeg besloot ik om de gang naar de supermarkt te wagen...en jahoor midden op de straat...zonder obstakels zwikt mijn voet spontaan helemaal om, en dan bedoel ik ook helemaal...90 graden.... en dat heeft heel het dorp meegekregen....ook al verstaan ze daar geen limburgs. En op dat moment weet je het zeker....je wordt echt van hogerhand gewaarschuwd....Borchert...afliggen...nu ... stop...laat los.
Gelukkig had ik mijn wonderpilletjes erbij zodat het lopen in de resterende dagen toch nog ging....maar een aantal dingen zijn mij tijdens deze week wel heel erg duidelijk geworden....en dat is dan in ieder geval al een klein stapje in de goede richting...toch.

dinsdag 12 juli 2011

De tijd gaat snel

Het is bijna niet te geloven hoe lang het alweer geleden is dat onze Boy (en daarna ook Mindy) voor het eerst met Jong Nederland op het grote zomerkamp gingen...zeker 20 jaar ...het is net of het vorige week was dat hij vuil en ongewassen, helemaal eufoor weer naar huis kwam en dan eerst eens een half uur onder de douche moest inweken.
En nu is Dean al zijn eerste keer mee...time goes quick.
Toen we gisteren met de hond in het bos liepen kwamen we langs de Heikop waar ook diverse jeugdorganisaties hun kamp hadden opgeslagen, en bezig waren met koken of het zelf bereide eten( c.q. wat daar voor moet doorgaan)  zat weg te happen. Het doet goed te zien dat er nog jongeren zijn die aan dit soort aktiviteiten deelnemen en het over hun hart krijgen om het pc gamen eens een week op een laag pitje te zetten. Lekker met elkaar in de natuur gekke dingen doen, flauwekul uithalen...en hiermee bedoel ik geen rottigheid maar al die dingen die ze normaal gesproken niet meer doen.
Dit soort organisaties moeten echt in stand gehouden worden want ze leveren voor de kids heel veel meerwaarde voor hun toekomst. En van hieruit een groot kompliment en dankjewel aan al die vrijwilligers die ieder jaar weer een aantal vakantie-of verlofdagen opofferen om deze kampen te begeleiden. Chapeau !!!
Ben benieuwd hoe "schoon" Dean eind van de week terug komt.

maandag 11 juli 2011

Feest

Gisteren hielden Hen ( onze adminstratieve rots in de branding bij Borchert Systemen) en zijn vrouw Lillian een feest vanwege het feit dat ze samen een eeuw oud zijn. Eeuw klinkt een stuk heftiger dan 100 jaar, dit even terzijde.
Zelf ben ik absoluut geen feestbeest, probeer er zelfs indien mogelijk steeds onderuit te komen, maar ook daar gaat het hier niet om.
Wat mij tijdens het, door dochter Anouk perfect geoganiseerde festijn ( ze had echt alle registers opgetrokken; van een rit in een Audio, een acte presence van Willem en Alexander, ....stom stom Willem en Maxima natuurlijk,  tot een braziliaanse percusieband en dat alles op het hoogste punt van Nederland met heerlijk eten en drinken), opviel en goed deed om te zien is de positieve werking die vrolijke mensen op andere mensen kunnen hebben. Dit was deze avond heel goed te zien. Vanuit een hele rotte situatie worden mensen door blijheid en het positieve gevoel van anderen gevoed met levenskracht en power.
En dat was precies wat er gisteren tijdens het feest met de gastgevers gebeurde...heerlijk om te zien....en ik hoop dat de kracht van het feest nog blijft door vibreren.
En dit anti-feest-beest heeft er ook echt van genoten...en dat kwam niet alleen door die overheerlijke blonde paters hoor.

zondag 10 juli 2011

Hoe gaat het

"Hoe gaat het", is een van de dingen die we dagelijks aan mensen die we even niet gezien hebben vragen of visa versa. Weet op dit moment niet goed wat ik daar op moet antwoorden, alles loopt zakelijk prima, iedereen om me heen is gezond, lichamelijk ben ikzelf ( behalve wat x-kgs dan) ook in orde en toch voel ik me niet goed. Het is heel moeilijk om dit gevoel te beschrijven. Er zijn heel wat mensen die ditzelfde meemaken of meegemaakt hebben en begrijpen wat je voelt alleen zelf snap je er geen snars van. Het ene moment voel je je zo heerlijk en kun je de hele wereld aan om dan in een floep en een zucht in een absolute mineurstemming te geraken. Als je de griep hebt weet je gewoon dat je gewoon plat onder de wol moet en dat het na een aantal dagen voorbij is...je bent dan ook echt ziek. Deze ziekte echter is geheel anders, je moet proberen te accepteren dat je nu ook ziek bent maar dan op een hele andere manier, en daar zit nu de moeilijkheid :acceptatie. Om jezelf te bewijzen dat je niet ziek bent ga je proberen voortdurend bezigheden te zoeken die je weer heel snel staakt omdat je weer iets anders ziet dat ook nog moet gebeuren, terwijl er juist helemaal niets moet gebeuren, en dat wederom veroorzaakt voortdurend onweer in de bovenkamer.
Dus : hoe gaat het ????   goed....nee slecht.....nee, een heel eerlijk antwoord: geen flauw idee hoe het met gaat, en dat is dan precies wat ik bedoelde.

vrijdag 8 juli 2011

En nog eens de blues

Ik heb jullie in een van de vorige blogs al verteld of blues gitarist Ries Lippy. Ik kreeg gisteren van hem een mail waarin hij schreef dat hij betrokken was bij een zeer zwaar ongeluk met vrachtwagens in Frankrijk en daardoor zeker 10 dagen uit de roulatie is. Kijk en dat is nu de reden waarom ik vorige keer al riep: haal zo'n super muzikant van die vrachtwagen af. Die man is gemaakt om hier op aarde voor ons te spelen; de tijd dat hij met Jimmy Hendrikx en Garry Moore kan gaan jammen komt beslist nog wel.
Omdat ik mijn verplichte (burn-out) time out toch moet omkrijgen en op andere gedachten te komen heb ik mijn gitaar nieuw bespannen, stemapparaatje gekocht (teken van echt amateurisme), op internet wat lessen bij elkaar gezocht en ben heel vlijtig beginnen te oefenen om weer eens een paar akkoorden aan dat ding te ontfutselen. Wel ik kan jullie vertellen behalve super pijnlijke vingertoppen ben ik nog geen barst of beter gezegd geen fatsoendelijk geluid verder gekomen.
Als bonus kreeg ik een YouTube filmpje van Ries alias de Bladerunner te zien waarin hij gewoon relaxt in zijn vrachtwagen zit, een surinaamse typetje imiteert en gewoon tussen door op die gitaar zit te rammen op een manier waarvan je denkt dat het gewoon helemaal van zelf gaat. Nou ik kan jullie verzekeren dat kost echt veel moeite en dan stijgt mijn respekt voor deze muzikant nog veel meer ; mijzelf zinkt de moed helemaal in de schoenen.
Kortom...deze man moet van die wagen af en het podium op. Dus doe mij een plezier zet het onderstaande filmpje eens op jullie Facebook, Hyves, Linkedin of Twitter of Netlog account zodat zoveel mogelijk mensen dit zien.
http://youtu.be/4ey6FfXa5B0

Hoe verder??

Gisteren werden de resultaten bekend gemaakt van een onderzoek naar de geldzaken van Amsterdamse jongeren. Dit onderzoek werd uitgevoerd onder jongeren op de Amsterdamse ROC's, dus onder nog naar schoolgaande jongeren. Het bleek dat de dames en heren beschikten over een gemiddelde schuld van: vasthouden he: 8300,00 euro per persoontje. Oorzaak nummero unno: veel te dure mobieltjes met dito abonementen. Dit is toch niet te geloven. Het is zelfs zo erg dat deze mensen hun ziektekostenverzekeringen niet kunnen/willen betalen. En maar lekker verder lenen. Hoe moet je als jeugdige scholier zonder vaste baan hier mee verder...de schuld zal alleen maar verder oplopen, want je moet wel bij de tijd blijven en steeds met de nieuwste telefoons voorzien van de allerlaatste aps rond flaneren. En als je dan die gasten telefonisch probeert te bereiken krijg je steevast een voicemail tekst, dus daar hebben ze de telefoon niet voor nodig.Waar moet het heen met dit yuppengedrag (sprak opa). Want het is niet alleen maar de telefoon die telt, je moet wel gekleed zijn in de juiste merkkleding van ...... , ach ik ga hier toch niet ook nog reclame voor die merken maken. Er moet in ieder geval overduidelijk een merk overal opstaan (normaal moet er voor reclame lopen betaald worden, deze gasten betalen er voor om reclame te mogen maken...rare wereld toch).
Maar terug naar die jongeren met de schulde...hoe nu verder????  Ik weet het in ieder geval niet, of tochwel...ga weer eens allemaal normaal doen...maar dat is misschien een beetje teveel gevraagd.

woensdag 6 juli 2011

Waar hebben we het dan over

De heavy flim die we vanavond gekeken hebben (Shooting Dogs) veroorzaakt bij deze jongen weer eens slaapproblemen. Het onderwerp van de film: de genocide in Rwanda, de Hutus die de Tutsis genadeloos afslachten, laat weer eens zin wat voor rare beesten wij mensen toch zijn. Het feit dat de ene groep mensen denkt beter of belangrijker te zijn leidt tot weerzinwekkende en misselijkmakende ( zijn dit eigenlijk wel de juiste woorden??) slachtpartijen. En dan te bedenken dat dit soort praktijken nu heden ten dage nog steeds plaats vinden en wij er dankzij de moderne communicatiemiddelen met onze snufferd bovenop zitten en er niets aan doen. Sterker, onze kinderen (maar ook volwassenen) spelen van 's morgens vroeg tot s'avonds laat computerspellen waarin dit soort zaken voortdurend aan de orde zijn. Er wordt in deze spellen alleen maar dood en verderf gezaaid...hoe meer en hoe bloediger of brutaler hoe beter...getverderrie. Op het moment dat je hier iets van zegt wordt je uit gelachen met de opmerking dat het toch maar om een spelletje gaat, maar bij het zien van dit soort filmen vertrekt men geen spier, speelt even later gewoon verder om vervolgens gelukzalig in slaap te vallen. Het echte leven is toch ook maar gewoon een spelletje...maar wel een spelletje waar er voortdurend vals gespeeld wordt, en probeer dat nu maar eens iemand aan het verstand te brengen.

Guitarman

Nog helemaal in de roes van het optreden van de BBC bluesband afgelopen zondag, en met de opdracht om eens andere dingen te gaan doen dan alleen maar voor Wala.nl te werken, heb ik mijn gitaar maar weer eens onder het stof vandaan gehaald, mooi gepoetst en van nieuwe snaren voorzien.
Het is onvoorstelbaar wat je allemaal vindt als je dan op internet gaat zoeken op gitaarspelen. Van digitale snarenstemmers tot komplete lespakketten. Dat is dan mooi meegenomen.
Heb een aantal cursussen aan mijn favourietenlijst toegevoegd en ben vlijtig begonnen met oefenen.
Crimineel wat is dat weer zwaar werk ( en ik mag niet meer zo hard werken) en  wat doen die vingertoppen weer pijn...aua..aua.aua.
Bij het oefenen van de meeste simpele accoorden, blijkt dat mijn vingers te dik zijn (ja ja ik moet afvallen)...maar ook regelmatig te kort. Smoesjes jongen, is puur een kwestie van oefenen...oefenen en nog eens oefenen. Kan me nog mijn lessen herinneren bij Loek, een 2 meter beer met gigantische kolenschoppen van handen die zelfs op de banjo de meest ingewikkelde accoorden feilloos speelde.
Dus zit er voor mij als opvolger van Eric Clapton niets anders op dan pijn te lijden en af te zien. Het leven van een muzikant gaat niet altijd over rozen (die kunnen anders ook wel pijn aan je vingers doen)...blood, sweat and tears, en dat moet je er toch eerst in investeren voordat het sex, drugs and rock and roll wordt.

dinsdag 5 juli 2011

The blues

Geen paniek allemaal (trouwe blogvolgers dus), ik leef echt nog..heb alleen even geen internet gehad. Bleek dat ik voortdurend de verkeerde router was aan het resetten, maar gelukkig hebben wij Dave nog en die lost dit soort zaken razendsnel voor ons op. Dus er kan weer geblogd worden.
Afgelopen zondag hadden we op ons programma gezet om nu eindelijk eens naar een bluesmiddag te gaan. Dus ondanks het heerlijke weer, om 16.00 uur op naar cafe Dirkx in Landgraaf waar slechts een 25-35  tal blues-liefhebbers aanwezig waren om een optreden van de formatie BBC mee te maken. Jaren geleden dat ik prive weer eens in de kroeg was (zakelijk heb ik er voor Borchert Systemen ontelbare bezocht) hetgeen weer eens een bijzonder ervaring was. Lekker ongedwongen een heerlijk getapt glaasje sjoes nuttigen, het zullen er wel iets meer geweest zijn, maar daar merk je niets van als het gezellig is. Zoals bijna gebruikelijk, kende Karin na een uurtje zo goed als de hele kroeg ( oud colega's-kennissen-klasgenoten enz.)n en dat is toch wel opmerkelijk voor zo'n muurbloempje die er echt moeite mee heeft om contacten te leggen ( ahumm, haar woorden en niet de mijne) en dat maakte het alleen maar gezelliger. Maar helemaal top was het optreden van de muzikanten...fantastisch muziek bijna 4 uur nonstop..de echte blues...met als uitschieter Ries Lippy op gitaar en zang...ik vondt het gewoon op het fenomenale af wat deze zeer appart ogende man daar presenteerde. Ik denk dat 80 % van de muzikanten op Pinkpop alleen maar jalours kunnen zijn op hetgene hij daar presenteerde, dus heren en dames muziekanten als jullie nog een echt maar dan ook echt super goede waanzinige gitarist zoeken ( multiplectrum@gmail.com)  haal die vent van de vrachtwagen af...want dat is toch echt eeuwig zonde dit is echt een waanzinnig talent waar we allemaal veel plezier van kunnen beleven. Mag ik dit zo zeggen ????   ben in ieder geval weer beginnen met oefenen met de wetenschap dat dit superieure blues gevoel voor mij toch alleen maar een gevoel blijft.  Het blues blues (zo heet dat toch) blues gevoel. Oke baby that's how i feel...we call it the blues ( volgens BB king)....