dinsdag 23 september 2014

Barsten in de circel

Om te veranderen en om nieuwe resultaten te bereiken zal de oude cirkel onderbroken ( of is het gebroken) moeten worden. Iedere breuk begint met een scheurtje, en deze scheurtjes beginnen  langzaam in mijn cirkel te ontstaan.
Zo werd ik vrijdagmiddag heel spontaan ontvoerd door collega-ondernemer en oud dorpsgenoot (we zijn beiden mijnwerkerszonen van de Heksenberg)  Ben Klunder. Of je nu nog moet eten of niet, je gaat gewoon met mij mee waren zijn woorden die duidelijk geen tegenspraak dulden. Het werden 3 leerzame en opbeurende uren op een zonovergoten terras in de Brunssumer-heide, iets wat ik normaal gesproken niet gauw zal doen....dus Ben bij deze nogmaals dank.
De lol en het plezier aan een tal dingen dingen komt weer heel voorzichtig terug, en het fijnste vindt ik toch het plezier dat ik weer in sporten gevonden heb, dat heerlijke gevoel na en tijdens een training. Heb ik al die tijd gemist...lekker weer. Zoals vorige week zaterdag-ochtend, lekker met Elvis naar het bos; komen we daar in de oude VW-bus op het startpunt aan en juist op dat moment komt er een hele groep prachtige jonge, afgetrainde dames voorbij. Nou dan heb je met zo'n busje waaruit Elvis stapt wel heel veel leuke reacties, en aangezien alle aandacht naar hondenbeest ging was het voor het baasje niet nodig de buik in te houden (niet dat dat veel zou helpen). Dus wij beginnen vrolijk achter deze groep aan te rennen, maar door diverse sanitaire stops van Elvis en het toch wel pittige tempo van de dames verdwenen die appetijtelijke achterwerken sneller dan verwacht uit beeld. Het leven kan soms wreed zijn. Maar goed wij huppelen vrolijk verder in het zonnetje, komt er een donkergekleurde jongen (waarvan Karin meteen mmmmmmmmmmm gezegd zou hebben) met zo'n joekel van een hoofdtelefoon ons tegemoet en begint ons van afstand al met zo'n open vriendelijke lach te begroeten dat je meteen zoiets hebt van: als iedereen nou zo eens tegen elkaar zou zijn waren heel wat problemen opgelost. Deze jongeman straalde een echt aanstekelijke vriendelijkheid en positiviteit uit....geweldig gewoon. Deze twee ontmoetingen maakten de rest van het rondje gewoon tot een plezier.
Op de terugweg nog even op de zaak voorbij waar Jim met twee jongelingen bezig is om klinkers op pallets te stapelen...kom dan ga ik even helpen...dat even worden 3 uurtjes waarin blijkt dat deze twee oude zakken die jonge gasten nog echt de baas zijn...kijk dat is op zo'n dag de kers op de taart.
Na thuis het kippenhok nog een 3-urige schoonmaakbeurt gegeven te hebben vielen de oogjes tijdens het eten met ons bezoek bijna dicht....en kruip je heel voldaan en kaput je nestje in.
Het begin is er.

woensdag 17 september 2014

Hoe is het zover gekomen

Hoe is het zover gekomen ??  Een goede vraag.
Als je die in je eentje moet beantwoorden komen daar slechts wat oppervlakkige en vage antwoorden uit. Ga je er met "experts"mee aan de slag komen er in eerste instantie allerlei zweverige en vergezochte zaken naar boven waarvan als nuchtere ik heel snel iets hebt van: doe eens niet zo moeilijk, je hebt het wel over mij Ralf Borchert, die door het leven gaat met het motto; niet zo moeilijk doen...gaan met die banaan.
Hoe langer en vaker je echter met dit soort hulpverleners spreekt hoe meer je dan toch gaat nadenken en langzaam maar zeker kom je toch tot de conclusie dat er wel een hele grote kern van waarheid in die dingen zit...en het is juist het ontkennen van deze feiten die je in de problemen brengen. Grote jongens zoals ik beginnen uiteraard om deze zaken te negeren ( is per slot van rekening iets voor watjes), maar als je dat maar lang genoeg blijft negeren gaat het menselijk lichaam zijn eigen waarschuwingsmethoden hanteren (slim he).
Een mooi voorbeeld : heel plotseling sterft mijn vader 8 jaar geleden (nog geen 14 dagen na het overlijden van Karin's moeder)...oké is gebeurt en dan na de crematie meteen over tot de orde van de dag...ik kan er namelijk niets aan veranderen. Dus gaat ook de geplande vakantie een week later door. Op deze vakantie kan ik op de 2e of 3e ochtend bijna niet meer lopen door een waanzinnige achillespeespijn....zomaar uit het niets. Van deze pijn heb ik inmiddels bijna 8 jaar mogen genieten. Op het moment dat ik begin om zaken op een rijtje te zetten en dingen te accepteren begint ook plotseling de pijn af te nemen....rarara. En zo zijn er de laatste 8 jaren heel wat dingen op mijn pad gekomen die onverwerkt zijn gebleven.
En op deze manier kom je in de beroemde cirkel , je poot hindert je in je sportiviteit ( eigenlijk flauwekul want ik had in plaats van te rennen gewoon kunnen gaan fietsen of zwemmen), met als gevolg dat een en ander begint te groeien tot de proporties die het nu heeft...uit frustratie hierover ga je maar andere sporten zoals heel veel werken, eten en drinken,  beoefenen, en de cirkel is rond. En dat heeft zijn weerslag op je hele functioneren en geestelijke gesteldheid, of beter gezegd ongesteldheid.
Ik ben nu zover dat ik een kleine opening in de cirkel heb gevonden, ben weer begonnen te sporten en wat nog mooier is ik heb er weer plezier aan...het is niet omdat het moet, het is gewoon weer leuk...en ik voel nu pas wat ik al die tijd gemist heb.
Dit is een klein begin, maar het is een begin. De eerste straaltjes zijn zichtbaar...maar een zwaluw maakt nog geen zomer.

wordt vervolgd

woensdag 10 september 2014

Hoe het nu is



Mijn laatste stukje schrijfwerk is alweer een jaar geleden, een jaar waarin heel veel gebeurt .Een jaar waarin ik behoorlijk onderuit gegaan ben en waarin ik mij, om maar eens een cliché te gebruiken, echt zelf ben tegen gekomen. Met als resultaat dat ik hier nu zit met een compleet lege accu, sombere gevoelens en emoties en een overdadig lichaam. En al deze dingen houden elkaar perfect in stand.
Aangezien ik het zelf nu echt spuug en spuugzat ben heb ik besloten om het nu echt grondig aan te pakken ( onder het motto van onze yogaleraar Sammy: iedere keer weer proberen). Om mij zelf een stok achter de deur te bezorgen heb ik gisteren al de eerste kreten van mijn plannen op Facebook gegooid en ga ik de "reis" naar mijn nieuwe/oude ik-ik,   die ik gepland heb proberen te beschrijven in een reisverslag op deze blog.
Weet zelf nog niet precies hoe ik dit verslag precies ga opzetten...maar heb er alle vertrouwen in dat gaandeweg wel op papier (lees pc) komt wat ik kwijt wil of moet. Het zal wel een gehakketak worden maar het zij zo.
Het is niet mijn bedoeling om hier literaire hoogstandjes te leveren...het is meer bedoeld als de "Ralf-therapie"...dus degene die het willen lezen; be my guest...en anders....juist.
Situatie op 10-09-2014
Gewicht: 113.5   kg (ja echt waar)
Energiepeil:  - 10
Hoofd: helemaal op hol ( maar hier heb ik hulp voor gezocht en die krijg ik nu ook)
Oorzaak: volgens mijn hulp: doorgaan, doorgaan en nog eens doorgaan zonder te luisteren naar het goddelijke lichaam.
Hoe ga ik dat aanpakken....nou het eerste stapje is gezet:
Golven vindt ik best leuk, dus dat blijven we doen
Andere bewegingsvormen ga ik ( wil ik-moet ik) weer oppikken, de eerste spinning-ronde is vanochtend al doorgevoerd.
eten en drinken.....tsja het zal moeten
doorgaan-doorgaan......daar moet ik nog de juiste modus voor ontwikkelen
maar nu vanavond eerst weer eens naar de yoga....so fer so gaat (uitspraak Sammy)....

En dan hier het bewijs dat het echt nodig is.....de volgende foto's zijn niet geschikt voor jeugdige  of sensibele kijkers.