zaterdag 22 november 2014

Luisteren

De laatste 2 weken heel wat autokilometers gemaakt (bestaan er al roadmails???) en dan heb je heel wat tijd om te denken, zeker tijdens de fileuren.
Wat mezelf steeds meer opvalt is hoe slecht ik/wij naar het lichaam luisteren. Iedereen heeft het er wel over tegenwoordig maar dan denk je toch steeds weer mmmmwah, zal wel kloppen en gaat weer lekker verder met hetgeen waar je mee bezig bent. Nou, dat is bij mij ook alweer zoiets:  als ik met het een bezig ben zijn mijn gedachten alweer bij het volgende. Zoals zojuist, heerlijk vroeg met de hond rennen door het bos bij een opkomend zonnetje in volkomen stilte ( behalve mijn eigen gehijg en gehoest dan), en in plaats van hiervan totaal en volledig te genieten loop ik alweer van alles te bedenken wat ik vandaag allemaal wil/moet gaan doen best wel irritant....
En zelfs bij dit schrijfstukje doe ik het alweer, ik had het over het luisteren en begind dan alweer over iets anders.
Ik heb bij mezelf geconstateerd dat het gebruik van net een (of twee) glaasjes alcohol mij de volgende dag behalve een kater(tje) tegenwoordig spontane paniekaanvallen bezorgd (waarom heb ik dat niet met teveel eten)...anyway, paniekaanvallen dus en ik kan je verzekeren dat is voor iemand die zo aan het leven gehecht is als ik echt geen pretje. Kijk en zo knap zit dat lichaam (zelfs dat van mij in elkaar). En hoe meer je daarover nadenkt hoe meer van dit soort zaken mij beginnen op te vallen...dus wordt het nu echt tijd om eens heel  GOED naar het lichaam te gaan luisteren...luisteren is immers een kunst. alleen een klein probleempje is er wel er valt zoveel te luisteren bij zo'n groot lichaam als het mijne.
En nu ga ik verder met al die dingen die ik me tijdens mijn trimrondje heb voorgenomen.

maandag 10 november 2014

Dipje

Vreemd eigenlijk dat aangename dingen je in een dipje kunnen duwen, en dan bedoel ik geen dipje dat je bij een bakje chips gebruikt, nee een mentaal en lichamelijk dipje.
Het was de afgelopen week een onderbreking van de flow waarin ik zo lekker zat. Op de eerste plaats een griepje/verkoudheid waar ik maar niet doorheen kom, door het gebrek aan tijd om ziek te zijn wordt het maar onderdrukt door zuster "Para  Ceta  Mol", niet mijn favorite verpleegster , maar wel een goed verdovende. Nou dat kwaaltje maakt het sporten nu niet echt plezieriger. Op zich geen ramp aangezien we toch bijna de hele week in hotels zaten. En daar zit dan meteen de volgende angel: het buiten de deur eten, waarbij deze jongen (mede dankzij de belabberde conditie) heel makkelijk te verleiden is tot de consumptie van spijs en drank die hij eigenlijk moet laten staan. En zo kom je dan in de situatie dat je na een supergezellige avond met vrienden en een net zo heerlijke pizzamiddag met de kinderen in een emo-dipje zit.
Dus moet alles in lijf en geest weer gemobiliseerd worden om terug te komen in de flow van 2 weken geleden. Ach je moet toch wat doen om het leven niet al te saai te laten worden. Up and down like a spinningwheel ( volgens mij van Stevie Wonder).
En het scheelt dat ik mezelf een volledig jaar gegeven heb om alles op de rit te krijgen. Een jaar om aan datgene te werken wat  wel heel erg  belangrijk blijkt te zijn : mijn eigen ik. En dan bedoel ik niet mijn ego ( dat is namelijk groot genoeg, vaak zelfs te groot) maar mijn echte IK.
En zoals het verhaal van de twee muizen in de melkpot ons leert komen we ook hier weer sterker en met nieuwe inzichten uit.
Maar voor de verdere rest gaat het goed met mij, en heeft het schrijven van dit stukje weer zijn therapeutische werking verricht..
Ik ga nu naar Stuttgart om een mooie opdracht BoFloor vloeren op te halen, het zonnetje schijnt net als 33 jaar geleden toen ik voor het eerst vader werd...wat willen we nog meer.
Auf gehts...tot de volgende keer.