Gisteren op de dag dat de 7 miljardste mens op deze wereld geboren werd...het gaat wel akelig snel....over 15 jaar zijn het er al 8 (hoezo bij de konijnen af)... is er op Twitter een heftige campagne los gebarsten om van KanjerGuusje, het zondag op 10 jarige leeftijd overleden meisje, een TT( meest trendy topic op Twitter) te maken, wat ook gelukt is, is er veel commotie over het feit of Mauro nu wel of niet mag blijven (snap absoluut niet waarom al die assielprocedures zolang moeten duren: het is ja of het is nee, en dan meteen als de aanvraag ingediend wordt en niet mensen jaren aan het lijntje houden), maar het is ook de dag dat de Griekse bevolking de kont tegen de krib gooit en zich in principe tegen alle reddingspogingen keert, laat die anderen onze rotzooi maar opruimen terwijl wij al lekker van ons pensioen met 50, onder de griekse zon met een ouzo in de hand, genieten.
Ik snap er even geen snars meer van...is misschien ook beter zo.
Toen ik gisteren de Weblog van de vader van Guusje las waarin hij de laatste uren van zijn dochtertje, dat zo graag wilde blijven leven, beschreef hield ik het met geen mogelijkheid droog en zat aan mijn buro een potje te janken om iemand die ik helemaal niet gekend heb. Een uurtje later, vol in de maandag-stress, ben ik dit spontaan weer vergeten, en zijn al mijn eigen perikelen weer het allerbelangrijkste ter wereld.
En heb ik dan nu iets geleerd ??
Hoe bedoel je ????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten