In de morgen waren wij in Vaals bij de uitvaart van oma Finders waar wij een kerkdienst hebben mee gemaakt die ongekend mooi was, heel weinig pastoor en heel veel gezang. En wat voor een zingen, wat een zangers en zangeressen; kerkelijke liederen in de duitse taal ( klinkt sowieso altijd heel mooi), een limburgs stuk, en alles gezongen met een overgave die me nu nog steeds kippevel bezorgt, versterkt nog door de entourage van een hele mooie kerk in Vaals. Er waren moment bij dat je echt het gevoel had dat iemand "naar de hemel ging", dat iemand het leven verliet.
In de avond, in het parkstad theater in Heerlen, was er die zelfde overgave en passie die deze keer uitdrukking gaf aan de levensvreugde van een aantal zwaar gehandicapten aan rolstoel en krukken gekluisterde muzikanten van Staf Benda Bilili, een band uit de krottenwijken van Congo-Kinshasa. Deze groep maakt met zeer primitieve middelen die zo positief aantstekkelijk en met zo veel levensvreugde gebracht wordt dat je er aan het einde naar buiten gaat gloeiend als een lamp...met zoveel energie....waanzin.En je eigenlijk het gevoel geven dat het leven oneindig is. Het is bijna onvoorstelbaar om te zien welk een plezier deze mensen met hun handicap in het leven en in de dingen die ze doen hebben.
Zo zie je hoe dicht de twee uitersten...dood en leven....bij elkaar kunnen liggen en vraag je jezelf voor de zoveelste keer af: waar hebben we het over.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=VaTZ5gAzkCY
Geen opmerkingen:
Een reactie posten